Οι ενδέκατοι χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες του 1972 πραγματοποιήθηκαν στην ιαπωνική πόλη Σαπόρο από τις 3 έως τις 13 Φεβρουαρίου. Από αυτούς συμμετείχαν αθλητές από 35 χώρες, συνολικά 1006 άτομα. 35 σετ βραβείων κέρδισαν σε 10 αθλήματα.
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 του περασμένου αιώνα χαρακτηρίστηκε από μια πολύ σύνθετη παγκόσμια πολιτική κατάσταση. Η αυξανόμενη αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ, οι τοπικές συγκρούσεις στη Νοτιοανατολική Ασία και άλλα σοβαρά παγκόσμια προβλήματα έχουν αφήσει το σημάδι τους για την ανάπτυξη του αθλητισμού γενικότερα και ειδικότερα για το Ολυμπιακό κίνημα.
Η 61η σύνοδος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (IOC), η οποία πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1964 στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας, αφορούσε ζητήματα σχετικά με την οργάνωση των αγώνων και την απομάκρυνση των Νοτιοαφρικανών αθλητών από τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964. Αυτό οφείλεται στη συνεχιζόμενη φυλετική διάκριση. Οι συμμετέχοντες σε κοινή συνάντηση των Διεθνών Αθλητικών Ομοσπονδιών και της ΔΟΕ στις 8 Φεβρουαρίου 1965 στη Λωζάνη της Ελβετίας εξέτασαν το ζήτημα της εξάλειψης της επιρροής της πολιτικής στο Ολυμπιακό κίνημα.
Παρά την πολυπλοκότητα της κατάστασης που αναπτύχθηκε στον κόσμο, το ολυμπιακό κίνημα έλαβε ακόμα μια νέα ώθηση στην ανάπτυξη. Αυτό επιβεβαιώνεται από την επίσημα υποβληθείσα αίτηση, της 6ης Οκτωβρίου 1965, που υποβλήθηκε από την ηγεσία της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής της Ιαπωνίας στον Πρόεδρο της ΔΟΕ. Ζήτησε να θεωρήσει την πόλη του Σαπόρο ως υποψήφια για το χώρο των XI Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων το 1972.
Κατά την 64η σύνοδο της ΔΟΕ που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη τον Απρίλιο του 1966, αποφασίστηκε το θέμα της επιλογής της χώρας υποδοχής για τα παιχνίδια των ενδέκατων χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων το 1972. Το Σάπόρο έλαβε το δικαίωμα να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες, κατακτώντας το φινλανδικό Lahti, το καναδικό Banff και το αμερικανικό Salt Lake City. Αυτά τα παιχνίδια ήταν οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες που διεξήχθησαν εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δυτικής Ευρώπης και τα τέταρτα παιχνίδια γενικά εκτός αυτών των περιοχών (προκάτοχοι: Μελβούρνη 1956, Τόκιο 1964, Μεξικό 1968).
Οι διαγωνισμοί διεξήχθησαν στο Ολυμπιακό Κέντρο Makomanai, όπου αγωνίστηκαν οι διοργανωτές, οι σκιτσογράφοι, οι σκιέρ, οι σκιτσογράφοι και οι χόκεϊ παίκτες, καθώς και τα κοντινά βουνά Taine (σκι και tobogganing, bobsleigh) και Eniva (κατηφόρα). Περίπου 550 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για την προετοιμασία για τα παιχνίδια.
Ο μεγαλύτερος αριθμός μετάλλων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σαππόρο (τρεις χρυσούς το καθένα) κέρδισε ο σοβιετικός σκιέρ Γκίλινα Κουλάκοβα (5 και 10 χιλιομέτρων αγώνων, αγώνας ρελέ) και ο ολλανδός σκιτσαρός Ard Schenk (αγώνες σε αποστάσεις 1.500, 5.000 και 10.000 μέτρα). Η αίσθηση-ανακάλυψη ήταν οι Ιάπωνες αθλητές, jumpers από το 70-μέτρων εφαλτήριο: Akitsugu Konno, Yukio Kasai, Seiji Aoti κέρδισε και τα τρία χρυσά σε αυτό το άθλημα.
Όσον αφορά το συνολικό αριθμό των μεταλλίων, η ομάδα της ΕΣΣΔ πήρε με βεβαιότητα την πρώτη θέση και απροσδόκητα για όλους τους αθλητές της ΛΔΓ, η δεύτερη φορά ήταν ανεξάρτητες ομάδες.
