Το άλμα δείχνει από τους αγώνες φραγής και το κυνήγι αλόγων, που ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς στην Ευρώπη τον 18ο - 19ο αιώνα. Στη δεκαετία του '50 του 19ου αιώνα, οι πρώτοι επίσημοι διαγωνισμοί για την υπερπήδηση ποικίλων εμποδίων στο άλογο διοργανώθηκαν στην Ιππική Έκθεση του Παρισιού.
Αυτοί οι διαγωνισμοί μετατράπηκαν σταδιακά σε ξεχωριστό τύπο ιππικού αθλητισμού, ο οποίος γρήγορα εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Ξεκινώντας από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, διεξήχθησαν αγώνες με άλματα στο Βέλγιο, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και από το 1889 στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκε στο βρετανικό νησί, όπου παραμένει ένας από τους πιο δύσκολους και έντιμους διαγωνισμούς.
Το κύριο καθήκον του αναβάτη στο κλασσικό άλμα δείχνει να ξεπεράσει τα εμπόδια που βρίσκονται στο πεδίο σε μια συγκεκριμένη σειρά με έναν ελάχιστο αριθμό σημείων ποινής. Το πιο συνηθισμένο σύστημα ποινών προβλέπει την απόκτηση 4 βαθμών για το σπάσιμο ενός εμπόδιου ή για την ανυπακοή ενός αλόγου, και για την πτώση ενός αναβάτη ή ενός αλόγου, ενός αναβάτη με άλογο και 2 ανυπακοής, κατά κανόνα, απονέμεται. Η διέλευση της διαδρομής περιορίζεται από ένα σαφώς καθορισμένο χρονικό όριο. Η υπέρβαση αυτού του κανόνα τιμωρείται με βαθμούς ποινής, τα οποία απονέμονται για κάθε χαμένο δευτερόλεπτο.
Οι διαγωνισμοί διεξάγονται στην αρένα ή σε ανοιχτή περιφραγμένη περιοχή που μετρά τουλάχιστον 60 με 40 μέτρα. Το σύγχρονο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων περιλαμβάνει 2 τύπους διαγωνισμών: Προσωπικό πρωτάθλημα για το Grand Olympic Award και διαγωνισμούς για το βραβείο των Εθνών.
Για πρώτη φορά, στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων το 1900 συμπεριλήφθηκε ένα άλμα-hippik. Στους ΙΙ Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν από τους αναβάτες από το Βέλγιο, την Ιταλία και τη Γαλλία. Δεν διεξήχθησαν αγώνες άλματος στους δύο επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1904 και του 1908.
Μέχρι το 1952, στρατιωτικοί ιππείς οδήγησαν σε ατομικούς και ομαδικούς διαγωνισμούς σε αυτό το άθλημα. Στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι (1952), ο αμάχων, ο Γάλλος Πιέρ ντ 'Ορίλα, κέρδισε την πρώτη νίκη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η αγγλόφωνη Patricia Smith έγινε η πρώτη γυναίκα που έλαβε ένα χάλκινο μετάλλιο σε διαγωνισμούς ομίλων σε άλματα. Στην ιστορία του Ολυμπιακού κινήματος, υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι νικητές σε ομαδικούς αγώνες δεν έχουν εντοπιστεί. Έτσι, το 1932, στο Λος Άντζελες, οι δοκιμές ήταν τόσο δύσκολες ώστε καμία από τις ομάδες δεν κατάφερε να φτάσει στη γραμμή τερματισμού.
Από το 1956, η Γερμανία είναι αναγνωρισμένος ηγέτης στο άλμα, κερδίζοντας τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στο πρωτάθλημα της ομάδας. Ο Γερμανός Hans Gunter Winkler έγινε πέντε φορές ολυμπιονίκης, παίρνοντας ομάδα ή προσωπικό χρυσό. Τις τελευταίες δεκαετίες, η Γερμανία ισχυρίζεται και πάλι ότι είναι ο απόλυτος ηγέτης.
Οι ανταγωνιστές μας μόνο μία φορά έδειξαν λαμπρό αποτέλεσμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στους XXII αγώνες της Μόσχας, οι σοβιετικοί αθλητές κέρδισαν το χρυσό της ομάδας και το ασημένιο προσωπικό.
